Της Κωνσταντίνας Ποζουκίδου
Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, ζούσε ένα κοριτσάκι πολύ αγαπητό.
Αγαπούσε τη ζωή στο χωριό της, το οποίο τώρα που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα γινόταν όλο και πιο όμορφο. Αγαπημένη της ασχολία ήταν οι κοτούλες που είχαν στην αυλή τους.
Οι γονείς της την παρακαλούσαν να της πάρουν ένα σκυλάκι για κατοικίδιο, αλλά αυτή επέμενε να μείνει με τις κοτούλες της.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων πήγε όλο χαρά, για τη μέρα που ξημέρωνε, να κλείσει το κοτέτσι όταν ξαφνικά, αντίκρισε κόκκινες βούλες πάνω στο κάτασπρο χιόνι.
Τα σωματάκια των αγαπημένων της πουλιών κείτονταν χάμω και είχαν αρχίσει να παγώνουν λόγω της κακοκαιρίας της νύχτας. Δεν πρόλαβε να κλάψει ούτε να στεναχωρηθεί, γιατί το μυαλό της θόλωσε από το θυμό. Χωρίς να ψάξει πολύ μακριά, είδε πάνω στο χιόνι πατημασιές από αλεπού. Ευχαριστώντας το Θεό που είχε ρίξει τόσο χιόνι και διαγράφονταν πεντακάθαρα πάνω του οι πατημασιές, πήρε το φαναράκι της και ξεκίνησε για το δάσος. Ήταν αποφασισμένη να βρει την αλεπού και να τη κάνει να πληρώσει για το κακό που της προξένησε.
Περπάτησε αρκετά ξεχνώντας πως ήταν νύχτα και θα δυσκολεύονταν στην επιστροφή της. Όταν αντίκρισε επιτέλους την αλεπού, την ακινητοποίησε ξαπλώνοντας πάνω της και βάζοντας το μαχαιράκι της στο λαιμό της. Τα μάτια της πετούσαν φλόγες από τον θυμό, η καρδιά της έβραζε, τα χέρια της έτρεμαν… αν και θυμωμένη, αυτό που πήγαινε να κάνει της φαίνονταν πολύ δύσκολο. Κοιτώντας την αλεπού στα μάτια, που έκανε ακριβώς το ίδιο, παραδόθηκε. Δεν τα κατέφερε! Πέταξε το μαχαίρι της μακριά και την άφησε να φύγει.
Ο θυμός της είχε εκτονωθεί και τώρα μπόρεσε να αισθανθεί την πραγματική της θλίψη. Οι αγαπημένες της κοτούλες είχαν χαθεί και κανένας, ούτε και ο θάνατος της αλεπούς, θα μπορούσε να τις φέρει πίσω. Μάζεψε όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει και ξεκίνησε για την επιστροφή. Το κρύο γίνονταν όλο και πιο τσουχτερό, το χιόνι αυξανόταν συνεχώς, οι νιφάδες σκέπαζαν το σκουφί και το παλτό της και τα πόδια της άρχισαν να την εγκαταλείπουν. Το φαναράκι είχε σβήσει και το λιγοστό φως του φεγγαριού που περνούσε μέσα από τα κλαδιά των δέντρων δεν ήταν αρκετό για να της φωτίσει το δρόμο.
Παραδομένη, έπεσε κάτω κοιτώντας τον ουρανό. Θα την σκέπαζαν οι νιφάδες άραγε ή θα προλάβαινε να επιστρέψει στο σπίτι της; Τα ματάκια της άρχισαν να υγραίνουν. Τα δάκρυα ενώθηκαν με το χιόνι που εδώ και ώρα βρίσκονταν πάνω στο προσωπάκι της και η καρδιά της άρχισε να παγώνει! Kαι όμως, είχε ανάγκη από ζεστασιά! Αναπάντεχα, ένιωσε μια γούνα στο λαιμό της. Ήταν η αλεπού!
Αν και ξαφνιάστηκε, δεν είχε το κουράγιο για να σκεφτεί! Ξάπλωσε πάνω στο σώμα της και το ζωάκι την σκέπασε με τη φουντωτή ουρά του, με την ελπίδα να ζεστάνει το παγωμένο πλέον κορμάκι του παιδιού! Και το πέτυχε. Το πρωί, ο ήλιος των Χριστουγέννων βρήκε το κοριτσάκι αγκαλιά με την αλεπού και πάσχισε να τρυπώσει τις ηλιαχτίδες του μέσα από τις πευκοβελόνες των δέντρων για να τους αγγίξει. Όσο και αν τσιμπήθηκε δεν το έβαλε κάτω. Κάποια στιγμή κατάφερε και άγγιξε την ουρά της αλεπούς. Η ζέστη πέρασε στα σώματα και των δυο και μάλλον τους ξύπνησε.
Δεν πρόλαβαν να πουν τίποτε, καθώς οι γονείς του κοριτσιού έκαναν την εμφάνιση τους και η αλεπού τρομαγμένη εξαφανίστηκε στο δάσος. Το κοριτσάκι κλείστηκε στην αγκαλιά της μαμάς της και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Πάνω από τον ώμο της μητέρας, είδε την αλεπού ανεβασμένη σε ένα βράχο, από τη μία να γλιστράει λόγω του χιονιού και από την άλλη να χοροπηδάει για να δει αν το κοριτσάκι έφτασε επιτέλους στο σπίτι του. Μόλις οι ματιές τους συναντήθηκαν, τα μάτια και των δύο έλαμψαν, η καθεμία με τη σειρά της ζήτησε συγχώρεση και την πήρε.
Τα Χριστούγεννα εκείνα έμειναν χαραγμένα στη μνήμη και των δύο. Διδάχθηκαν άθελα τους πως, αν μάθεις να συγχωρείς τότε θα μάθεις και να αγαπάς και αντίστροφα, αν ξέρεις να αγαπάς τότε θα μάθεις και να συγχωρείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου