Γράφει η Γωγώ Παττάκου
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω κάτι να περιμένω.
Να μετράω τις μέρες μέχρι να συμβεί ένα γεγονός που θα μου δώσει χαρά μεγάλη.
Και τελικά αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι πως όλες τις μέρες που περιμένεις κάτι για να έρθει είσαι περισσότερο χαρούμενος απ’ όταν αυτό το κάτι τελικά φτάσει.
Πράγματι, από τότε που με θυμάμαι το ίδιο τροπάριο.
Όταν ήμουν πιτσιρίκι περίμενα το πάρτι το γενεθλίων μου και όσο πλησίαζε η μέρα εκείνη εγώ τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί σκεφτόμουν εμένα και τους φίλους μου στο σαλόνι του σπιτιού και τη μαμά να πηγαινοέρχεται με τις λιχουδιές στα χέρια.
Κι όταν η μέρα έφτανε μέχρι το πρώτο κουδούνι να χτυπήσει, ναι το πιστεύω, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Κι έπειτα όταν το πάρτι τέλειωνε, δεν είχα διάθεση ν’ ανοίξω τα δώρα μου.
Καθόμουν κατσουφιασμένη στον καναπέ και σκεφτόμουν πως ήταν λίγες οι ώρες της χαράς και πως θα ήθελα να γύριζα το χρόνο πίσω στο πρώτο κουδούνι. Και έλεγα με παράπονο «Πως θα περάσει ένας χρόνος για να έρθουν τα επόμενα γενέθλια;»
Και έψαχνα αμέσως να βρω κάτι, κάτι για να το περιμένω. Μεγαλώνοντας άρχισα να παρακολουθώ σίριαλ στην τηλεόραση. Κι όταν έφτανε η μέρα που θα προβαλλόταν η αγαπημένη μου σειρά, στο σχολείο ήμουν περισσότερο χαρούμενη και ήξερα πως το βράδυ θ’ αράξω στον καναπέ και θ’ απολαύσω τους αγαπημένους μου ηθοποιούς αγκαλιά με ένα κουβά ποπ κορν και πατατάκια.
Όχι, μπορεί να μην ήταν μεγάλο αυτό που περίμενα κι αυτό που με γέμιζε με τόση χαρά, αλλά να, όταν το άγχος με κυρίευε ή όταν ένιωθα αδικημένη από κάποιο καθηγητή η σκέψη ότι το βράδυ θα περάσω στιγμές μπροστά στην τηλεόραση γελώντας, με ανακούφιζε και μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. Κι όταν έφτασα στην τελευταία τάξη του Λυκείου καθημερινά πάλευα με το άγχος και κάποιες φορές κινδύνεψα αυτό να με νικήσει. Μα δεν το έβαλα κάτω γιατί και πάλι είχα κάτι να περιμένω.
Να περιμένω τη μέρα που θα δώσω το τελευταίο μάθημα. Τη μέρα που θα πετάξω όλα τα βιβλία στο αέρα και θα φωνάξω « Φτου ξελευθερία». Το καλοκαίρι που με περίμενε. Το καλοκαίρι της ενηλικίωσης που θα το περνούσα με τους αγαπημένους μου, ξέγνοιαστη και χωρίς ίχνος άγχους. Μα πιο πολύ είχα να περιμένω αυτό για το οποίο πάλεψα τόσο καιρό.
Αυτό για το οποίο θυσίασα την ηρεμία μου. Τον σκοπό μου όλα αυτά τα χρόνια. Το όνειρό μου, την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο και τη φοιτητική μου ζωή. Και αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα και έφτασε η στιγμή που σε όλη μου τη εφηβεία περίμενα. Κι έφτιαξα το δικό μου σπίτι και έβαλα στη ζωή μου ανθρώπους που εύχομαι να μείνουν για πάντα. Διάβασα πολύ και αγχώθηκα και θυσίασα ώρες καλοπέρασης, γιατί και πάλι είχα κάτι για να ελπίζω, είχα κάτι να με κάνει να συνεχίσω να παλεύω, το πτυχίο μου.
Και όσο σκεφτόμουν τη μέρα που θα το κρατώ στα χέρια μου και που θα με καμαρώνουν συγγενείς και φίλοι τόσο ξενυχτούσα πάνω από τα βιβλία μου. Και η μέρα αυτή σε λίγο καταφτάνει κι εγώ την προσμένω και χαίρομαι που τελικά οι κόποι μου θ’ ανταμειφθούν και που θα ζήσω στιγμές που ονειρευόμουν χρόνια τώρα. Και μετά από αυτό πρέπει να βρω και πάλι να περιμένω κάτι.
Να βάλω νέο στόχο, νέο σκοπό στη ζωή μου. Να μου δίνει δύναμη, αιτία για να γίνομαι καλύτερη, για να μην το βάλω κάτω και να συνεχίσω να προσπαθώ.
Και όσες αναποδιές και να βρεθούν στο δρόμο μου αυτό το κάτι που πρόκειται να έρθει θα μου ψιθυρίζει στο αυτί : « Aξίζει τον κόπο να παιδευτείς τώρα για ν’ απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου αργότερα. Συνέχισε να προσπαθείς… Και όπως λέει και το τραγούδι « Η Ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ’ρθεί.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου