Προβολές άρθρου
Της Μαρίας Χαρίτου.
Προτού ακόμα συνειδητοποιήσεις πως ο έρωτας σου χτύπησε την πόρτα, η σκέψη σου έρχεται να σου κάνει τη ζημιά.
Μια μικρή κίνηση του άλλου, ένα αθώο άγγιγμα, μια αγκαλιά, είναι αρκετή για να καρφωθεί στο μυαλό σου και να ξεκλειδώσει εκείνο το ως τώρα κλειδαμπαρωμένο κομμάτι του νου, που σε έκανε να λες ξανά και ξανά πως δε πρόκειται να ερωτευτείς ποτέ ξανά!
Κι όμως! Θα ερωτευτείς ξανά και ξανά και ξανά, γιατί ο έρωτας είναι μια κινητήριος δύναμη. Είναι εκείνος που κάνει την ύπαρξή σου να έχει νόημα, που σε κάνει να θέλεις να φροντίσεις τον εαυτό σου, που σε παρακινεί να δημιουργείς.
Θα ερωτευτείς, γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Από κει που αισθάνεσαι απογοήτευση από το μεγάλο έρωτα που μόλις τελείωσε, από κει που μοιάζεις κενή και ανούσια, από κει που ορκίζεσαι πως τα πάντα τελείωσαν για εσένα, εκεί, έρχεται αυτή η μία απλή κίνηση του άλλου, και τα πάντα ανθίζουν ξανά.
Συμβαίνουν εκατομμύρια εκρήξεις μέσα σου, το στομάχι σου γεμίζει πολύχρωμες πεταλούδες. Γίνεται η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και φοβάσαι! Φοβάσαι τόσο, που στην αρχή προσπαθείς να πάρεις τις σκέψεις σου από εκείνον, μαλώνοντας τον εαυτό σου που τόλμησε να ξεπεράσει το προηγούμενο. ώσπου οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο δυνατές, τόσο, που βλέπεις στον ύπνο σου τη συνέχεια από τις τελευταίες σκέψεις που έκανες προτού κοιμηθείς.
Και μέσα σε μερικές ημέρες, ανάμεσα στα άπειρα σενάρια στον ύπνο και το ξύπνιο σου, τον έχεις γνωρίσει, έχεις ταιριάξει, έχεις κάνει ακόμα και έρωτα μαζί του…
Και έρχεται η μέρα που τον συναντάς ξανά στο πραγματικό κόσμο και αισθάνεσαι τόσο οικεία μαζί του, που θυμώνεις επειδή δε σε πήρε αγκαλιά… «Λες να έκανα κάτι που τον ενόχλησε»; Σκέφτεσαι και για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, το μυαλό σου είναι χαμένο στην απορία… «Μα τι χαζή που είμαι»! σκέφτεσαι στο τέλος και ξεφυσάς, μένοντας στη γωνιά σου να τον κοιτάζεις τόσο γνωστό/άγνωστο, να στέκει απέναντί σου, και δεν αντέχεις να μην έχεις την απόλυτη προσοχή του, όπως έχεις συνηθίσει! Δεν αντέχεις να μη σε αγγίζει!
Το μυαλό μας, παίζει παιχνίδια, άλλοτε μόνο του και άλλοτε βάζει στο παιχνίδι και τη ψυχή… και η ψυχή με τη σειρά της το σώμα… και τελικά καταλήγει σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων και σκέψεων που είτε απολαμβάνεις, είτε καταστρέφεσαι…
Όπως όμως και να καταλήξει όμως, να θυμάσαι πάντα πως, πρώτα ερωτεύεται η σκέψη…
Της Μαρίας Χαρίτου.Προτού ακόμα συνειδητοποιήσεις πως ο έρωτας σου χτύπησε την πόρτα, η σκέψη σου έρχεται να σου κάνει τη ζημιά.
Μια μικρή κίνηση του άλλου, ένα αθώο άγγιγμα, μια αγκαλιά, είναι αρκετή για να καρφωθεί στο μυαλό σου και να ξεκλειδώσει εκείνο το ως τώρα κλειδαμπαρωμένο κομμάτι του νου, που σε έκανε να λες ξανά και ξανά πως δε πρόκειται να ερωτευτείς ποτέ ξανά!
Κι όμως! Θα ερωτευτείς ξανά και ξανά και ξανά, γιατί ο έρωτας είναι μια κινητήριος δύναμη. Είναι εκείνος που κάνει την ύπαρξή σου να έχει νόημα, που σε κάνει να θέλεις να φροντίσεις τον εαυτό σου, που σε παρακινεί να δημιουργείς.
Θα ερωτευτείς, γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Από κει που αισθάνεσαι απογοήτευση από το μεγάλο έρωτα που μόλις τελείωσε, από κει που μοιάζεις κενή και ανούσια, από κει που ορκίζεσαι πως τα πάντα τελείωσαν για εσένα, εκεί, έρχεται αυτή η μία απλή κίνηση του άλλου, και τα πάντα ανθίζουν ξανά.
Συμβαίνουν εκατομμύρια εκρήξεις μέσα σου, το στομάχι σου γεμίζει πολύχρωμες πεταλούδες. Γίνεται η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και φοβάσαι! Φοβάσαι τόσο, που στην αρχή προσπαθείς να πάρεις τις σκέψεις σου από εκείνον, μαλώνοντας τον εαυτό σου που τόλμησε να ξεπεράσει το προηγούμενο. ώσπου οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο δυνατές, τόσο, που βλέπεις στον ύπνο σου τη συνέχεια από τις τελευταίες σκέψεις που έκανες προτού κοιμηθείς.
Και μέσα σε μερικές ημέρες, ανάμεσα στα άπειρα σενάρια στον ύπνο και το ξύπνιο σου, τον έχεις γνωρίσει, έχεις ταιριάξει, έχεις κάνει ακόμα και έρωτα μαζί του…
Και έρχεται η μέρα που τον συναντάς ξανά στο πραγματικό κόσμο και αισθάνεσαι τόσο οικεία μαζί του, που θυμώνεις επειδή δε σε πήρε αγκαλιά… «Λες να έκανα κάτι που τον ενόχλησε»; Σκέφτεσαι και για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, το μυαλό σου είναι χαμένο στην απορία… «Μα τι χαζή που είμαι»! σκέφτεσαι στο τέλος και ξεφυσάς, μένοντας στη γωνιά σου να τον κοιτάζεις τόσο γνωστό/άγνωστο, να στέκει απέναντί σου, και δεν αντέχεις να μην έχεις την απόλυτη προσοχή του, όπως έχεις συνηθίσει! Δεν αντέχεις να μη σε αγγίζει!
Το μυαλό μας, παίζει παιχνίδια, άλλοτε μόνο του και άλλοτε βάζει στο παιχνίδι και τη ψυχή… και η ψυχή με τη σειρά της το σώμα… και τελικά καταλήγει σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων και σκέψεων που είτε απολαμβάνεις, είτε καταστρέφεσαι…
Όπως όμως και να καταλήξει όμως, να θυμάσαι πάντα πως, πρώτα ερωτεύεται η σκέψη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου