Προβολές άρθρου
Της Ιωάννας Ζωσιμά.
Τους δρόμους των ονείρων μου έβρισκες πάντα τον τρόπο να τους ανακόπτεις. Ξυπνούσα τα βράδια με τη φωνή σου στους διαδρόμους και μέσα μου σε έβριζα για το πόσο αναίσθητος ήσουν.
Γυρνούσες μεθυσμένος και φώναζες, έσπαγες πράγματα και ακόμα και οι φίλοι σου δεν μπορούσαν να σε μαζέψουν.
Δεν σε είχα δει ποτέ μα μέσα μου μια σε λυπόμουν και μια ήθελα να εξαφανιστείς. Όσες νύχτες δεν έβγαινες, παρακαλούσα να βγεις μήπως και βρω λίγη ηρεμία και όταν έβγαινες αναρωτιόμουν τι ώρα θα γυρίσεις.
Η φωνή σου ούρλιαζε μες το μυαλό μου και κόντευα να σκάσω με την αγένειά σου, όταν προσπάθησα να σου μιλήσω. Μας χώριζε ένας τοίχος. Και εσύ τον είχες κάνει ερείπια και ζούσες μαζί μου.
Θυμάμαι όταν ζήτησα από τρίτους το τηλέφωνό σου μου είπαν: «Μην το ψάχνεις, δε θα βγάλεις άκρη.» Και είχαν δίκιο. Θυμάμαι μου απάντησες κοφτά και απότομα. Μόνο που δε με έβρισες. Και όταν πολύ ευγενικά προσπάθησα να σου εξηγήσω πόσο ενοχλητικός γείτονας ήσουν μου το έκλεισες στα μούτρα. Μα πόσο θράσος τελοσπάντων;
Ο χρόνος περνούσε και εγώ μέσα μου φούντωνα. Πρώτη φορά ένιωθα τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον. Θύμωνα με τη συμπεριφορά σου και ξενυχτούσα με το να σκέφτομαι τι σε έκανε έτσι. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα. Βρήκα το θάρρος και χτύπησα. Ήταν τρεις το πρωί. Φυσικά πάλι δεν κοιμόσουν. Με είχες ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα όταν γελούσες δυνατά στο μπαλκόνι με μια άλλη. Δεν ήξερα τι ήθελα να σου πω και όταν άνοιξες κατάλαβα πως και να ήξερα θα το ξεχνούσα. Ζήτησα απλά λίγη ησυχία και έφυγα με την καρδιά μου να σφυροκοπά και τα αυτιά μου να βγάζουν καπνούς από τον ειρωνικό τρόπο που μου απάντησες. Και το κοριτσάκι πίσω σου γελούσε με τον ίδιο ειρωνικό τρόπο. Ανάθεμα. Ανάθεμα και τους δύο σας.
Αργότερα δεν είχα κλείσει μάτι. Αν και θα μπορούσα επειδή είχατε φύγει. Θύμωνα με εμένα. Που ενώ σε είχα μπροστά μου δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Μα πώς να το έκανα; Μόλις σε είδα χάθηκα. Έχεις τα πιο όμορφα, μελαγχολικά μάτια που είδα. Και σε ερωτεύτηκα. Αναπάντεχα και κεραυνοβόλα. Και καταβάθος ζήλεψα. Ζήλεψα εκείνη που ήταν εκεί και σε έκανε έστω για λίγο να χαμογελάσεις. Και όταν το επόμενο πρωί σε είδα στο ασανσέρ τρελάθηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα και δεν είπα λέξη. Ευτυχώς είπες εσύ. Την πιο σωστή, «Συγνώμη». Και τότε ξεχάστηκαν όλα. Τότε γκρέμισες και τους δικούς μου τοίχους. Γίναμε ένα.
Της Ιωάννας Ζωσιμά.
Τους δρόμους των ονείρων μου έβρισκες πάντα τον τρόπο να τους ανακόπτεις. Ξυπνούσα τα βράδια με τη φωνή σου στους διαδρόμους και μέσα μου σε έβριζα για το πόσο αναίσθητος ήσουν.
Γυρνούσες μεθυσμένος και φώναζες, έσπαγες πράγματα και ακόμα και οι φίλοι σου δεν μπορούσαν να σε μαζέψουν.
Δεν σε είχα δει ποτέ μα μέσα μου μια σε λυπόμουν και μια ήθελα να εξαφανιστείς. Όσες νύχτες δεν έβγαινες, παρακαλούσα να βγεις μήπως και βρω λίγη ηρεμία και όταν έβγαινες αναρωτιόμουν τι ώρα θα γυρίσεις.
Η φωνή σου ούρλιαζε μες το μυαλό μου και κόντευα να σκάσω με την αγένειά σου, όταν προσπάθησα να σου μιλήσω. Μας χώριζε ένας τοίχος. Και εσύ τον είχες κάνει ερείπια και ζούσες μαζί μου.
Θυμάμαι όταν ζήτησα από τρίτους το τηλέφωνό σου μου είπαν: «Μην το ψάχνεις, δε θα βγάλεις άκρη.» Και είχαν δίκιο. Θυμάμαι μου απάντησες κοφτά και απότομα. Μόνο που δε με έβρισες. Και όταν πολύ ευγενικά προσπάθησα να σου εξηγήσω πόσο ενοχλητικός γείτονας ήσουν μου το έκλεισες στα μούτρα. Μα πόσο θράσος τελοσπάντων;
Ο χρόνος περνούσε και εγώ μέσα μου φούντωνα. Πρώτη φορά ένιωθα τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον. Θύμωνα με τη συμπεριφορά σου και ξενυχτούσα με το να σκέφτομαι τι σε έκανε έτσι. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα. Βρήκα το θάρρος και χτύπησα. Ήταν τρεις το πρωί. Φυσικά πάλι δεν κοιμόσουν. Με είχες ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα όταν γελούσες δυνατά στο μπαλκόνι με μια άλλη. Δεν ήξερα τι ήθελα να σου πω και όταν άνοιξες κατάλαβα πως και να ήξερα θα το ξεχνούσα. Ζήτησα απλά λίγη ησυχία και έφυγα με την καρδιά μου να σφυροκοπά και τα αυτιά μου να βγάζουν καπνούς από τον ειρωνικό τρόπο που μου απάντησες. Και το κοριτσάκι πίσω σου γελούσε με τον ίδιο ειρωνικό τρόπο. Ανάθεμα. Ανάθεμα και τους δύο σας.
Αργότερα δεν είχα κλείσει μάτι. Αν και θα μπορούσα επειδή είχατε φύγει. Θύμωνα με εμένα. Που ενώ σε είχα μπροστά μου δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Μα πώς να το έκανα; Μόλις σε είδα χάθηκα. Έχεις τα πιο όμορφα, μελαγχολικά μάτια που είδα. Και σε ερωτεύτηκα. Αναπάντεχα και κεραυνοβόλα. Και καταβάθος ζήλεψα. Ζήλεψα εκείνη που ήταν εκεί και σε έκανε έστω για λίγο να χαμογελάσεις. Και όταν το επόμενο πρωί σε είδα στο ασανσέρ τρελάθηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα και δεν είπα λέξη. Ευτυχώς είπες εσύ. Την πιο σωστή, «Συγνώμη». Και τότε ξεχάστηκαν όλα. Τότε γκρέμισες και τους δικούς μου τοίχους. Γίναμε ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου