Σε μια έρευνα που έκανε ο κοινωνιολόγος Νικόλας Μπάμπτσακ διαπίστωσε ότι σε 116 ζευγάρια μόνο 6 από αυτά παρουσίασαν κατάλογους με τους ίδιους φίλους.Ακόμη όμως και με τους νέους φίλους τους, και εφόσον υπάρχει κοινωνική ζωή, ελάχιστα μοιράζονταν τα βαθύτερα συναισθήματά τους.
Προτιμούν να αναλώνονται σε επιφανειακά, τετριμμένα θέματα, πράγμα φυσικό αφού δεν εκπαιδεύτηκαν ώστε να προσεγγίζουν τις ανάγκες του εαυτού τους.
Αντίθετα, εκπαιδεύτηκαν στην αποκλειστικότητα για το άλλο μισό, στην κτητικότητα και στη ζήλεια, στον φόβο να ανοιχτούν και να μοιραστούν ενδόμυχες καταστάσεις και συναισθήματα.
Ας αναλογιστούμε όμως τι κάνουμε στις σχέσεις μας: προσπαθούμε μετά τον πρώτο ενθουσιασμό να πάρουμε τα ηνία της σχέσης στα χέρια μας και να καθιερώσουμε τις αξίες τις οποίες ανέκαθεν είχαμε ως σημεία αναφοράς.
Ο καθένας, αγκιστρωμένος στην αλήθεια του, μάχεται αδυσώπητα να την επιβάλει και να κυριαρχήσει. Ενώ από την άλλη, ασυνείδητα και από τα κατάβαθα της ψυχής του, ο ίδιος άνθρωπος προσκαλεί την ενέργεια της αγάπης ακριβώς για να εκτοπίσει με την ορμή της τις "αλήθειες" του, να τον ανακουφίσει από τον πλαστό έλεγχο των επιβεβλημένων σ’ αυτόν αρχών του, νοιώθοντας πιεστικά την ανάγκη να ξεφύγει από τα όρια ασφάλειάς του, να τον ταξιδέψει ο άλλος στον κόσμο του, έτσι ώστε να επεκτείνει τον δικό του. Η ζωή είναι τόσο αντιφατική…
Συνήθως αυτοί που μιλούν για την αγάπη είναι αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν, όσοι εξυμνούν τον έρωτα είναι οι πιο σκληροί εγωιστές στις σχέσεις τους, οι πορωμένοι ηθικολόγοι βουλιάζουν στην ανηθικότητα. Όσο περισσότερο είναι κάποιος προσκολλημένος σε μια κοινωνικά αποδεχτή μεγάλη ιδέα, τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο να υιοθετεί την αντίθετή της όψη στον ιδιωτικό του βίο. Διότι αυτό που επιτρέπουμε να φανεί προς τα έξω είναι η μάσκα μας, η μάσκα που θα θρέψει τον ναρκισσισμό μας μέσα από την επιβράβευση. Γι’ αυτόν τον λόγο, όπου ακούς πολλές αγάπες… ανθρώπινη σάρκα μυρίζει!!!
Το αποτέλεσμα αυτής της εσωστρέφειας είναι ο μαρασμός των ανθρώπων, η στενότητα απόψεων και η σμίκρυνση της ατομικότητάς τους. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει στα κράτη όπου κυριαρχούν πολιτεύματα με εσωστρεφή χαρακτήρα, όπως η Κίνα, οι μουσουλμανικές χώρες κ.α. Τα ζευγάρια του συμβατικού γάμου που επιμένουν να ζουν σ’ αυτήν την παρανοϊκά αφύσικη αποκλειστικότητα, και που πιστεύουν ότι το καθένα από τα μέλη πρέπει να είναι το παν για το άλλο, στην πραγματικότητα αγνοούν μια ανάγκη που υπάρχει από τη βρεφική ηλικία και θα συνεχίσει να υπάρχει για όλη τους τη ζωή, την ανάγκη για επικύρωση και μοίρασμα εμπειριών με τους άλλους.
Αν η ανάγκη αυτή για επιβραβευτικές σχέσεις με τρίτους δεν εκπληρωθεί, θα λειτουργήσει ανασταλτικά στη δημιουργία μιας βαθιάς και στοργικής σχέσης ανάμεσα στους συντρόφους. Με αποτέλεσμα, να πάψει σταδιακά η σχέση τους να ολοκληρώνεται αμοιβαία.
Ενώ αν επικρατήσει το μοίρασμα των εμπειριών, η αναγέννηση, η ελευθερία για ατομική ανάπτυξη, τότε θα υπάρχει αδιάκοπη εξέλιξη στη σχέση. Έτσι δεν θα πάψει ποτέ και η διαδικασία της διέγερσης – τότε θα συνεχίσει να ενδιαφέρεται και να θαυμάζει o ένας τον άλλο και να θέλει να τον γνωρίσει ολοκληρωτικά καθώς θα βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση μαζί του, σε μια αδιάκοπη πορεία.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Γάμος ή Χαμός" του Μιχαήλ Καρπαθιου. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις iWrite.gr για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου