Της Γεωργίας Μαυρίδου.Δεν είναι πως δεν μπόρεσα είναι πως δεν ήθελα.
Δεν ήθελα να απογοητευτώ, να πονέσω έτσι όπως μόνο πονάς όταν δεν κρατάς σφιχτά αυτό που αγαπάς.
Όταν χάνεις κάτι που ποτέ σου δε νοιάστηκες για αυτό.
Όταν αποτυγχάνεις εκεί που η φαντασία σου δεν έφτασε.
Εκεί που δεν κόπιασες να ανέβεις τα σκαλιά.
Τότε δεν πονάς.
Η ζωή περνά από δίπλα σου και εσύ την κοιτάς να χάνεται ακίνητος και αμίλητος.
Όταν όμως θυσιάζεις τα λεπτά σου
Θυσιάζεις το αίμα σου
Όλα είναι διαφορετικά…αλλάζουν…εσύ αλλάζεις.
Γίνεσαι πιο άνθρωπος, πιο αληθινός γίνεσαι εσύ.
Όπως ο Θεός σε φαντάστηκε όταν σε έπλασε
Έτσι όπως αξίζει να είσαι.
Τα δεσμά που έβαζε μέχρι χτες το μυαλό σου ελευθερώνονται και δένουν τις αμφιβολίες και τους φόβους σου και τους κρύβουν στο πιο απόμερο μέρος του συρταριού για να ξεχνάς και εσύ ο ίδιος που είναι …για να ξεχνάς ότι υπάρχουν.
Φτάνει να τους θυμάσαι για να αναγνωρίζεις τη δύναμη σου.
Φτάνει που τώρα κοιτάς τον εαυτό σου μες στα μάτια και εκεί βλέπεις καθαρά την ψυχή σου την ίδια.
Καθαρή δίχως στολίδια δίχως περιττά αρώματα.
Και έτσι προχωράς μέρα με τη μέρα και φθάνεις όλο και πιο κοντά εκεί που χρόνια αγνάντευες στα ξενύχτια σου.
Και ας είναι μακριά είναι σαν να είσαι ήδη εκεί
Και αφού ξεκίνησες ξέρεις πως κάποια μέρα θα φτάσεις.
Το θέλεις.
Το προσπαθείς.
Και ακόμα και αν αποτύχεις δεν θα το βάλεις κάτω. Και αν πέσεις πάλι θα σηκωθείς γιατί ξέρεις πως μπορείς.
Ξέρεις πως το αξίζεις να αγγίξεις αυτό που επιθυμείς
Και τότε τα εμπόδια θα ξεφυτρώνουν μπροστά σου ένα- ένα, δεν είναι όμως εκεί για να σε σταματήσουν
Είναι εκεί για να τα προσπεράσεις και να ξεπεράσεις τα όρια σου.
Έτσι το ταξίδι αποκτά νόημα.
Έτσι η θλίψη γίνεται πιο γλυκιά γιατί έχεις αγκαλιά το όνειρο
Και αφού το κράτησες στα χέρια σου τώρα δεν τα αφήνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου