Της Στεύης Τσούτση.Ξέρεις κανέναν να είναι αλάθητος;
Να έχει περάσει τη ζωή του δίχως να έχει κάνει το παραμικρό σφαλματάκι;
Δίχως ένα τόσο δα ατόπημα;
Αποκλείεται…και με σφραγίδες και με υπογραφές, η αλήθεια είναι μία.
Ουδείς άσφαλτος που είπε κάποτε και μια ψυχή…
Μη γελάς. Το θέμα είναι σοβαρό.
Είναι θεμελιώδες.
Ο άνθρωπος επιλέγει τις κινήσεις του. Βάζει κάτω νου και συναίσθημα, μετρά και ξαναμετρά κι αποφασίζει. Κι είτε του βγαίνει σε καλό είτε όχι.
Τοίχους φτιάχνουν τα λάθη σου καλέ μου κι εσύ χτυπάς πάνω τους με τα μούτρα.
Τρέχεις ανυποψίαστος, θεωρώντας πως οι επιλογές σου είναι ολόσωστες και πέφτεις στον τοίχο δίχως φρένα.
Το θέμα είναι μετά τι κάνεις. Κάθεσαι και μοιρολογάς; Ψάχνεις ποιος έχτισε τον τοίχο μες τη μέση για να του ρίξεις ευθύνες;
Αυτό κάνεις; Γιατί αν όντως είναι έτσι, αναλώνεσαι σε ένα ακόμη λάθος. Ένα τουβλάκι ακόμη στο θεόρατο ντουβάρι που απλώνεται μπροστά σου.
Έκανες μια επιλογή και δε σου βγήκε. Μην ψάχνεις αόρατους εχθρούς και κυρίως μην κλαις τη μοίρα σου.
Ρίξε ένα φάσκελο στον καθρέφτη και πες “την έκανα”. Δικό σου το λάθος μεγάλε κι όσο πιο γρήγορα το παραδεχτείς, τόσο πιο εύκολα θα προχωρήσεις παρακάτω.
Υπεύθυνος για τη ζωή και τις επιλογές σου είσαι εσύ. Κι αν αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για σένα, τότε είσαι δύο φορές λάθος. Μία που την πάτησες και μία που άφησες να σε χειραγωγήσουν.
Πάρε βρε τη ζωή στα χέρια σου και πάψε το κλαψούρισμα!
Κι ας πέσεις κι ας χτυπήσεις κι ας πονέσεις. ‘Ολα δικά σου.
Πάντα δικά σου. Με γεια και με χαρά σου!
Κανείς δε θα σου υπογράψει ποτέ πως θα ζήσεις μια ζωή ανέφελη και σωστή. Και μεταξύ μας τώρα, θα ήταν βαρετά έτσι. Απίστευτα ανιαρά.
Ένας φίλος είπε σήμερα πως τα λάθη μας, τα πάθη μας είναι δάσκαλοι μεγάλοι. Κι είχε δίκιο.
Μαθαίνεις από τα λάθη σου. Μαθαίνεις κι από τα πάθη που σε οδηγούν πάλι σε λάθη.
Σχολείο η ζωή κι εσύ σε κάθε τοίχο που υψώνεται μπροστά σου μαθαίνεις.
Πως πρέπει να σκέφτεσαι διπλά πριν αποφασίσεις.
Πως τίποτα δεν πρέπει να το παίρνεις αψήφιστα.
Κάθε τι, όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν σου φαίνεται έχει τη σημασία του.
Κι οφείλεις να τη μετράς αν δε θέλεις να σου γίνουν τα μούτρα κρέας από τα πολλά τρακαρίσματα σε σκληρούς τοίχους.
Και μετά από κάθε στραπάτσο που δίκαια ή άδικα θα σου φέρει η ζωή, κάθισε και σκέψου.
Τι δεν υπολόγισες σωστά;
Τους ανθρώπους γύρω σου και την εμπιστοσύνη σου σε αυτούς;
Τις δυνάμεις σου; Τον εγωισμό σου;
Τι ήταν αυτό που έκανες ΛΑΘΟΣ;
Ναι, λάθος. Μην ντρέπεσαι να το πεις. Δυνατά για να το ακούσεις:
“Έκανα λάθος και το πληρώνω” .
Γιατί πρέπει να ξέρεις να πληρώνεις τα χρέη στη ζωή. Απ’αυτά δε χρεωκόπησε ποτέ κανείς, μην ανησυχείς. Μπορεί να έφτασε τον πάτο. Να έξυσε καλά την επιφάνεια του πιστεύοντας πως έχει κι άλλο κάτω. Αλλά ξανανέβηκε ψηλά.
Με κόπο, δε λέω. Με ζόρια, σίγουρα. Με τσέπες αδειανές αλλά καρδιά και μυαλό γεμάτα.
Κι έμαθε.
Πως τα λάθη είναι δάσκαλοι κι εμείς οι μαθητές. Που μπορεί να μας αφήσουν μεταξεταστέους καμιά φορά, αλλά που θα πάει, θα το περάσουμε κι αυτό… Στο δικό μας χέρι είναι άλλωστε…
Στο δικό μας ήταν πάντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου