Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΟΥΣ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗΣ

Το μεγάλο μυστήριο της Ανταρκτικής χρονολογείται από το 1520, όταν ο Μαγγελάνος κάνοντας τον γύρο του Ακρωτηρίου Χόρν (Cape Horn) –που στέκει στην άκρη της σημερινής Χιλής και είναι το νοτιότερο σημείο της Ν.Αμερικής– αποφάνθηκε με αρκετή βεβαιότητα ότι υπάρχει γη ακόμη και νοτιότερα.

«…Αλλά, ποιός θα ήταν αρκετά τρελλός για να πάει να το επιβεβαιώσει;…», έγραψε τότε στο ημερολόγιο του πλοίου.Το πρώτο βιβλίο Φαντασίας που γράφτηκε για την Άγνωστη Γη της Ανταρκτικής, ήταν το “Η Ζωή και οι Περιπέτειες του Πήτερ Γουίλκινς" του αινιγματικού συγγραφέα Ρόμπερτ Πάλτοκ, το 1751.

Οι σελίδες του διηγούνται την ιστορία ενός πλοίου, που παρασύρεται από ένα δυνατό ρεύμα από την Αφρική ως τον Νότιο Πόλο, κι από εκεί μέσα από έναν τεράστιο αψιδωτό θόλο που βρίσκεται κάτω από ένα νησί, οδηγείται σε ένα κατάμαυρο ποτάμι το οποίο οδηγεί σε έναν υπόγειο κόσμο που κατοικείται από αρχαία τέρατα.
Δεν είναι γνωστό άν ο Τζων Κληβς Σύμμς, ο πρώτος θεωρητικός της Κούφιας Γης (μετά τον αστρονόμο Χάλλεϋ) είχε υπ' όψιν του αυτό το βιβλίο….και, δυστυχώς, δεν ξέρουμε κατά πόσο επηρέασε τον Ε. Α. Πόε, τον Ι. Βερν, τον Γ. Έμερσον, και τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, που όλοι τους πολύ αργότερα έγραψαν καταπληκτικά βιβλία με εντελώς παρόμοια θέματα για την Ανταρκτική.
.
Ο μεγάλος εξερευνητής Πλοίαρχος Κούκ (1728-1779), έκανε τρία μεγάλα ταξίδια (από το 1769 μέχρι το 1775) με σκοπό να ανακαλύψει την περιβόητη Νότιο Ήπειρο (η οποία είχε γίνει μιά έμμονη ιδέα της εποχής).
Στην αρχή εκείνου του αιώνα, ο αστρονόμος Χάλλεϋ είχε διατυπώσει την θεωρία ότι θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια την απόσταση της Γης από τον Ήλιο, με την παρατήρηση της τροχιάς του πλανήτη Αφροδίτη στα 1769. Ακριβώς εκείνη την χρονιά ξεκίνησε το ταξίδι του ο Κούκ, με το πρόσχημα ότι το ταξίδι γινόταν για την παρατήρηση της πλανητικής τροχιάς της Αφροδίτης, ενώ ο μυστικός σκοπός του ταξιδιού ήταν η ανακάλυψη της μεγαλύτερης Terra Incognita, της άγνωστης γης της Ανταρκτικής.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπισε, ήταν ότι στο Κέηπ Χόρν υπήρχαν κάποια παράδοξα ισχυρά ρεύματα που παρέσερναν τα πλοία στα δυτικά, λες και απαγόρευαν την πρόσβαση στην παγωμένη ήπειρο. Ο Κούκ έφτασε πολύ κοντά στην λύση του προβλήματος, αλλά τελικά ενώ περιέπλευσε την Ανταρκτική, συμπέρανε ότι δεν υπήρχε κάποια μεγάλη ήπειρος εκεί. Το νοτιότερο σημείο που κατάφερε να φτάσει ήταν στην 110η μοίρα γεωγραφικό μήκος και στις 71 και 10΄ γεωγραφικό πλάτος.



Ο Πλοίραρχος Κούκ γράφει στο ημερολόγιο του :
«…Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της Νότιας Ηπείρου (αν υποθέσουμε πως υπάρχει) πρέπει να βρίσκεται μέσα στον Πολικό κύκλο, όπου η θάλασσα είναι τόσο γεμάτη από πάγους, ώστε η στεριά καθίσταται απρόσιτη.
»Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει όποιος εξερευνεί μιά ακτή σ' αυτές τις άγνωστες και παγωμένες θάλασσες είναι τόσο μεγάλος, που φτάνω στο σημείο να πω ότι κανείς δεν θα τολμήσει ποτέ να πάει πιό πέρα από όσο πήγα εγώ, και τα μέρη που υπάρχουν νοτιότερα δεν θα ανακαλυφθούν ποτέ.
»Πιστεύω ότι ο πάγος φτάνει μέχρι τον Νότιο Πόλο, και ίσως να συνδέεται με κάποια στεριά, για την οποία έχουμε ακούσει πολλούς τρομακτικούς θρύλλους σε όλα τα νότια νησιά που επισκεφθήκαμε νωρίτερα…»

.

Έτσι, στα χρόνια που ακολούθησαν, εκείνες οι αλλόκοτες παγωμένες ερημιές έγιναν λεία στα χέρια των τολμηρών φαλαινοθήρων, που κατέβαιναν όλο και νοτιότερα ψάχνοντας για σπάνιες γούνες και λίπος φάλαινας, (και δεχόντουσαν επιθέσεις από τιτάνια καλαμάρια). Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούγονταν ιστορίες, για φαλαινοθήρες που είχαν επιστρέψει με παράξενα λάφυρα από εκείνες τις περιοχές : αλλόκοτα οστά τεράστιων άγνωστων ζώων, λαμπερά πετρώματα, περίεργα παγωμένα τέρατα που έφερναν μαζί τους μέσα σε παγοκολόνες, αντικείμενα αγνώστου προελεύσεως και ότι πιό απίστευτο έβαζε ο νούς του ανθρώπου.

Παραμένει άγνωστος ο πολύ μεγάλος αριθμός των ναυτικών που εξαφανίστηκαν στον Νότιο Παγωμένο Ωκεανό, τους τελευταίους τέσσερις-πέντε αιώνες.
Κάποιος ανώνυμος Άγγλος ναυτικός ανακάλυψε το 1819 τα νότια νησιά Σέτλαντς (που βρίσκονται ανάμεσα στο Κέηπ Χόρν και στην Ανταρκτική), ενώ ένας άλλος Άγγλος ναυτικός, ο Έντουαρντ Μπράνσφιλντ, πλέοντας νοτιότερα των Σέτλαντς, επέστρεψε τρελλός, και υπάρχει η πεποίθηση ότι πρέπει να είχε δεί την ήπειρο, αλλά δεν ήταν σε θέση να διηγηθεί τί ανακάλυψε, ενώ η χαρτογράφηση του ήταν γεμάτη ασυναρτησίες.
Ο Αμερικανός Τζέημς Σέφιλντ κατάφερε να εξακριβώσει την Ανταρκτική ακτή, την ίδια χρονιά, ταξιδεύοντας εκεί για να ερευνήσει το παράξενο ταξίδι του τρελλού Άγγλου.

.



Το 1820, ο πλοίαρχος Ναθάνιελ Πάλμερ, που κυνηγούσε φώκιες στα Σέτλαντς, συνεπαρμένος από τις διηγήσεις του Σέφιλντ, έστρεψε την πλώρη του πλοίου του πρός τον Νότο. Στο εξερευνητικό του ταξίδι, έπλευσε κατά μήκος μιάς άγνωστης ακτής από την 62η μοίρα μέχρι την 68η. Για να τιμήσουν το θάρρος του, οι Αμερικανοί ονόμασαν την περιοχή “Θάλασσα του Πάλμερ", και για πάρα πολλά χρόνια ονόμαζαν την Ανταρκτική, “Γη του Πάλμερ".
Οι Άγγλοι αμφισβήτησαν το ημερολόγιο του Πάλμερ, εξαιτίας των παραδοξοτήτων και των παράξενων συμβάντων που περιέγραφε. Μιλούσε για υποβρύχια νησιά που ξεπετάγονται από την θάλασσα μονάχα γιά ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, κι έπειτα βυθίζονται πάλι στην θάλασσα – και για “παράξενα πράγματα" που είχε δεί πάνω σε ένα από αυτά τα νησιά… Και πολλές άλλες πολύ παράξενες ιστορίες…
Η περίπτωση Πάλμερ προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον των Ρώσων, που την ίδια χρονιά έστειλαν τον Πλοίαρχο Φάμπιαν φον Μπελινγκσάουζεν, με δύο πλοία από την Βαλτική θάλασσα. Πέρασε τον Ανταρκτικό κύκλο το 1821, και τελικά ήταν ο πρώτος που είδε την Ανταρκτική ενδοχώρα. Αργότερα, για άγνωστο λόγο, παραιτήθηκε από τα δικαιώματα του στην ανακάλυψη, και απομονώθηκε, αν και έδωσε τα ονόματα των Τσάρων σε πολλά νησιά και από τότε υπάρχει και θάλασσα με το όνομα του στην περιοχή.

.
Το 1822, οι διαδόσεις και οι θρύλλοι είχαν φτάσει στα όρια της πιό άγριας φαντασίας, με αποτέλεσμα να σπεύσουν από την Αγγλία δεκάδες θαλασσοπόροι για τολμηρές εξερευνήσεις. Ανάμεσα τους ο Τζέημς Γουέντελ που ανακάλυψε την θάλασσα που πήρε το όνομα του, ο Τζων Μπάλενυ που εκτός των άλλων ήταν μυστικός πράκτορας της Βρετανικής Αυλής – αλλά και ένας αμφιλεγόμενας Άγγλος αποκρυφιστής και εξερευνητής : ο Τζέημς Ρός, που έπλευσε κι αυτός στην θάλασσα που πήρε τελικά το όνομα του, γράφοντας παράξενα ημερολόγια τα οποία επίσης αμφισβήτησαν πολλοί για την αυθεντικότητα τους.
Η πρώτη απόβαση στην Ανταρκτική («επίσημα», τουλάχιστον) έγινε το 1831 από τον πλοίαρχο Τζων Νταίηβις, που είχε την τρέλλα να πάρει μιά βάρκα από το πλοίο του και να κοπηλατήσει με δύο συντρόφους μέχρι την μακρινή ακτή, απ' όπου επέστρεψαν στο πλοίο τους έπειτα από αρκετές μέρες σχεδόν ετοιμοθάνατοι…



Η μεγαλύτερη χαρτογράφηση του αιώνα έγινε από τον Αμερικανό Υποπλοίαρχο Τσάρλς Γουίκλς, ο οποίος χαρτογράφησε περίπου 2.000 μίλια ακτογραμμής, αλλά μόλις γύρισε πίσω κατηγορήθηκε για «παραποίηση στοιχείων», εξ' αιτίας των παράδοξων στους χάρτες του, πέρασε ναυτοδικείο και φυλακίστηκε. (Δόθηκε, παρ’ όλα αυτά, στην περιοχή εκείνη το όνομά του). Πολύ παραδόξως, όμως, οι χάρτες του Νοτίου Ειρηνικού που έκανε, είναι τόσο ακριβείς που χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα.
Υποστηρικτής των παράξενων απόψεων του Γουίκλς, αλλά και χρονικογράφος του, ήταν ο σκοτεινός Αμερικανός συγγραφέας Ναθάνιελ Χώθορν, ο οποίος ήταν και προσωπικός φίλος του Τζων Κληβς Σύμς (και της θεωρίας του της Κούφιας Γης).
Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί μελετητές, είναι ότι ο Γουίκλς είχε χρηματοδοτηθεί από τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζάκσον για να αναπληρώσει το κενό που είχε αφήσει η αποστολή του αινιγματικού Δρ. Τζ. Ρέηνολντς (τον οποίο καλούσε φωνάζοντας ο Ε. Α. Πόε καθώς ξεψυχούσε) – ο οποίος σύμφωνα με πολλά στοιχεία, κατά την άποψή μου, είναι μιά από τις μεταμφιέσεις που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Σύμς, αλλά και ο αινιγματικός άνθρωπος με τον οποίο συμβουλευτικά είχε μιλήσει ο Ιούλιος Βέρν γράφοντας το “Ταξίδι στο Κέντρο της Γης".
Επίσης, ο Γουίκλς ήταν αυτός που άκουσε πρώτος από τους Αραουκάνους Ινδιάνους της Χιλής, τον θρύλλο του «Μόκα-Ντικ», (που τον έβλεπαν κοντά στο νησί Μόκα, έξω απο την Χιλή), της αινιγματικής και τερατώδους “Άσπρης Φάλαινας". Η διήγηση του Γουίκλς ενέπνευσε τον Χέρμαν Μέλβιλ για να γράψει το αριστούργημα του, “Μόμπυ-Ντικ", ένα βιβλίο που ο Μέλβιλ το αφιέρωσε στον Ναθάνιελ Χώθορν – από τον οποίον είχε ακούσει την ιστορία του Γουίκλς.
Οι απόψεις του Γουίκλς δικαιώθηκαν πάρα πολλά χρόνια αργότερα από τις αποστολές του Αμούνδσεν και του Σκόττ, και ένα μέρος της ανακάλυψης του πήρε το όνομα του, (Γη του Γουίκλς, στην Αυστραλιανή Ανταρκτική περιοχή). Έχει νόημα να προσθέσω ότι, οι ιστορίες τρόμου από την περιοχή αυτήν ήταν τόσες πολλές, που η “Γη του Γουίκλς" ονομάστηκε “Θάλασσα του Ερέβους και του Τρόμου"(κάποιοι χάρτες έχουν και τα δύο ονόματα, κάποιοι μόνο το ένα τους), και οι ταξιδιώτες μέχρι και σήμερα φοβούνται να την πλησιάσουν και παραμένει ουσιαστικά ανεξερεύνητη, όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο τμήμα της ενδοχώρας της Ανταρκτικής…

.

Ο πρώτος άνθρωπος που εξερεύνησε στην Ανταρκτική μέχρι τον Νότιο Πόλο, ήταν ο θρυλλικός Νορβηγός εξερευνητής Ρόαλντ Αμούδσεν, το 1911.
Όταν το πλοίο του “Φραμ" σάλπαρε από το Όσλο, είχε ανακοινώσει ότι θα πήγαινε στον Βόρειο Πόλο, αλλά μόλις έφτασαν στ' ανοιχτά, αποκάλυψε στο πλήρωμα ότι πήγαιναν στην Ανταρκτική. Κατάφεραν να βρούν πρόσβαση από την Θάλασσα του Ρός. Ο Αμούδσεν με τέσσερεις συντρόφους του με έλκηθρα έφτασαν ακριβώς πάνω στον Νότιο Πόλο. Οι περιπέτειες του έμειναν ως ένα απο τα μεγαλύτερα κατορθώματα στην ιστορία των εξερευνήσεων….
Μια από τις πιό συγκινητικές ιστορίες της ανθρώπινης εξερεύνησης του Αγνώστου, είναι ο αγώνας δρόμου που έγινε από τον Αμούνδσεν και τον Άγγλο εξερευνητή Ρόμπερτ Σκότ, στην κατάκτηση του Νοτίου Πόλου. Ο ανταγωνισμός αυτός έληξε όταν ο Σκοτ και οι σύντροφοί του πέθαναν στους πάγους με τραγικό τρόπο…

.

Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι η Ανταρκτική, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατεύσει τα μυστικά της. Ακόμη και με φυσικά φρούρια. Υπάρχει ένας απέραντος παγετώνας, ένα πανύψηλο «Ανταρκτικό Τείχος», που εκτείνεται πάνω από δύο χιλιάδες χιλιόμετρα κοντά στην Ανταρκτική, και καλύπτει έκταση πάνω από 800.000 τετραγωνικά μίλια. Είναι μιά παγωμένη πλατφόρμα που κινείται συνέχεια. Το χειμώνα μεγαλώνει δέκα μέτρα την ημέρα! Στο τέλος του καλοκαιριού ξεκολούν από πάνω του τεράστια κομμάτια που περιπλανιούνται σαν φύλακες στον παγωμένο ωκεανό. Ο Παγετώνας αυτός, σχεδόν περικυκλώνει την Ανταρκτική και ανοιγοκλείνει σαν βεντάλια, φτιάχνοντας ένα κινούμενο τεράστιο τείχος που απαγορεύει την πρόσβαση σχεδόν στα περισσότερα μέρη της ξηράς δια θαλάσσης.

.

Με την «Συνθήκη της Ανταρκτικής», που υπέγραψαν πολλές χώρες, έγινε απαγορευμένη η πρόσβαση και η ελεύθερη εξερεύνηση στην Ανταρκτική. Σε διάσπαρτα σημεία των ακτών της, υπάρχουν μόνο «επιστημονικές βάσεις», και η πρόσβαση εκεί ακόμη και αυτών που έχουν την άδεια να βρίσκονται εκεί (ή των περιορισμένων ακτο-τουριστών με κρουαζιερόπλοια), είναι αυστηρά ελεγχόμενη.

Η μυστηριώδης Ανταρκτική παραμένει μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη Terra Incognita του πλανήτη μας…

Γράφει ο Παντελής Β. Γιαννουλάκης


.________________________________________________________________________.

Σ’ αρέσουν τα άρθρα μας;  Στήριξέ τα!!!!!      Κοινοποιησέ τα !!!!!

Ακολούθησε τη σελίδα του uhfnews και στο Facebook  

Εαν θέλετε να γράψετε και εσείς κάποιο άρθρο μπορείτε να μας το στείλετε στο uhfnewsnow@gmail.com

Οιοσδήποτε θίγεται από άρθρο ή σχόλιο που έχει αναρτηθεί στο “https://uhfnews.blogspot.com”, μπορεί να μας ενημερώσει, στο “uhfnewsnow@gmail.com” ώστε να το αφαιρέσουμε άμεσα. Ομοίως και για φωτογραφίες που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα. Στο UHF News ακούγονται όλες οι απόψεις . Αυτό δε σημαίνει ότι τις υιοθετούμε η ότι συμπίπτουν με τις δικές μας .

    👉   UHF News  © 2017      UHF News Blog All Rights Reserved.